Spor, tarih boyunca bireylerin fiziksel ve zihinsel sağlığını destekleyen, sosyal ilişkileri güçlendiren ve toplumsal kimliklerin oluşumuna katkıda bulunan önemli bir etkinlik olarak kabul edilmiştir. Spor sayesinde insanlar bedensel sağlıklarını korurken sosyal bağlantılar kurar ve toplumsal aidiyetlerini güçlendirirler. Sporun, bireylerin toplumsal rollerini pekiştirmelerine ve kimliklerini geliştirmelerine de büyük katkısı vardır. Bununla birlikte, sporun son yıllarda ticari bir faaliyet haline gelmesi, bu olumlu etkileri önemli ölçüde gölgede bırakmıştır. Spor endüstrisinin hızla ticarileşmesi, sporun özünden uzaklaşmasına ve toplumsal işlevlerinin zayıflamasına neden olmuştur.
Bu ticarileşme süreciyle birlikte, sporcular artık sadece sporun paydaşları değil, aynı zamanda ekonomik değerleri olan varlıklar olarak görülmektedirler. Sporcuların değerleri, yalnızca fiziksel performanslarıyla değil, finansal getirileriyle de ölçülmektedir. İnsani değerlerin geri planda kaldığı bu ortamda, sporcular kendilerini yalnız ve yabancılaşmış hissedebilmektedirler. Yabancılaşma, bireylerin toplumdan ve kültürel değerlerden uzaklaşmasını ifade etmektedir. Bu etkiyle birlikte, sporcuların performans kaybı, sağlık riskleri, sosyal bağlardan kopma ve psikolojik sorunlarla karşılaşmalarına yol açabilmektedir. Sporcular, ticarileşmenin etkisiyle yaşadıkları yalnızlık ve sosyal bağlardan kopma nedeniyle içsel huzursuzluklar yaşayabilmektedirler. Bu durum, sporcuların genel yaşam kalitelerini olumsuz etkileyebilmekte ve sporun özünden uzaklaşmalarına neden olabilmektedir.
Ticarileşme, yalnızca sporcuları değil, taraftarları da etkilemektedir. Ticari beklentiler, taraftarların sporu sadece bir ticaret aracı olarak görmelerine yol açabilmektedir. Bu durum, taraftarların spor kulüplerine olan bağlılıklarını sorgulamalarına ve bu bağlılıkların kaybolmasına neden olabilmektedir. Sporun yerel ve duygusal bağları zayıfladığında, taraftarlar başka takımlara yönelerek sporun toplumsal ve kültürel değerlerine olan bağlılıklarını kaybedebilmektedirler.
Sporun daha rekabetçi ve performans odaklı hale gelmesi, bireyler arasında iletişimi ve takım ruhunu zayıflatabilmektedir. Profesyonel sporcuların ve takımların maruz kaldığı baskılar, toksik bir ortam oluşturarak yabancılaşmayı artırabilmektedir. Bu durum, özellikle genç sporcular için daha belirgin olabilmekte ve gelecekteki spor beklentilerini olumsuz etkileyebilmektedir. Araştırmalar, bireysel sporlardaki sporcuların, takım sporlarındaki sporculardan daha fazla yabancılaşma eğiliminde olduğunu göstermektedir. Bireysel sporlarla uğraşan sporcular, genellikle daha içe dönük ve bireysel başarıya odaklanmış olma eğilimindedirler. Buna karşılık, takım sporları sosyal etkileşimi teşvik eder ve sporcular arasında daha güçlü bağların oluşmasını sağlamaktadır. Ayrıca, düzenli fiziksel aktivitenin okul çağındaki gençler arasında sosyal bağları güçlendirdiği ve yabancılaşmayı azalttığı belirlenmiştir. Spor, yabancılaşma sorununa karşı çözüm sunan önemli bir araçtır.
Sporun ticarileşme sürecinde ortaya çıkan sosyal ve psikolojik sorunların anlaşılması ve çözümler geliştirilmesi, sporcuların yabancılaşmasını azaltmak ve sporun bireyler üzerindeki olumlu etkilerini artırmak için kritik öneme sahiptir. Spor yöneticilerinin, sporun insanlar arasındaki bağları güçlendirmesi ve yabancılaşmayı azaltması için uygun politikalar ve uygulamalar benimsemeleri büyük önem taşımaktadır. Antrenörler, kulüpler ve spor organizasyonları, sporcuların aidiyet duygusunu pekiştirecek, içsel motivasyonlarını artıracak ve etik değerleri destekleyecek ortamlar yaratmalıdır. Sporun sadece rekabet ve ticari kazanç odaklı bir etkinlik olmaktan çıkıp toplumsal ve bireysel gelişime katkı sağlayan bir araç olarak görülmesi, sporun insanlar arasındaki bağları güçlendirmesine ve yabancılaşmayı azaltmasına yardımcı olacaktır.
